Με αφορμή τους συνεχιζόμενους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ΑμεΑ, όπως του Σπύρου στα Θυμαράκια Αττικής, και τις κινητοποιήσεις της Σ.Ε.Α.ΑΝ. και του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος για την αποτροπή τους.
Ο Σπύρος πετιέται “συμπεριληπτικά” έξω από το σπίτι του στα Θυμαράκια. Το κράτος δεν τον απέκλεισε από το δικαίωμα να γίνει πλούσιος ή φτωχός. Αντίθετα, μόλις την περασμένη 3η Δεκέμβρη, τον παρουσίασε ως “ήρωα και πηγή έμπνευσης και αντοχής” για την κοινωνία στη δύσκολη καθημερινότητα της. Αν τελικά αυτός έγινε φτωχός είναι δικό του πρόβλημα. Υποχρέωση του όμως είναι να βαδίσει στον Καιάδα αδιαμαρτύρητα -Να φύγει “ηρωικά”.
Σε λίγο καιρό ο επόμενος Σπύρος πιθανόν να αποκαλείται πλέον ξανά “Σπυράκος” και θα συνεχίσει να χάνει το σπίτι του στα Θυμαράκια και αλλού από τα κοράκια των Funds. Το κράτος ενδεχόμενα να τον έχει κατατάξει ξανά στις κατηγορίες των εκ φύσεως/εκ Θεού αναξιοπαθούντων που λαμβάνουν κάποιου είδους κρατική ελεημοσύνη, και την οποία όταν αντικρίζει η “υγιής” κοινωνία φτύνει τον κόρφο της λέγοντας, “ευτυχώς που δεν έγινα έτσι”! Ο “Σπυράκος” ως αντικείμενο ελεημοσύνης πρέπει να βαδίζει στον Καιάδα και πάλι αδιαμαρτύρητα -Αποτελεί “φύρα” για την κοινωνία.
Για το αστικό κράτος, στην προοδευτική και στη δημοκρατική του μορφή, αλλά και στη συντηρητική και στη φασιστική μορφή, είναι αδιάφορο τι θα απογίνει αν χάσει το σπίτι του ένα άτομο με αναπηρία και αν η αναπηρία του έπαιξε ρόλο στην οικογενειακή οικονομική του κατάσταση και σε αυτό το αποτέλεσμα. Η αναπηρία είναι ατομική και οικογενειακή ευθύνη του κάθε Σπύρου/Σπυράκου. Το «συγκινεί» μόνο στο βαθμό που λειτουργεί ανταποδοτικά για την αγορά, αν το κόστος της είναι μικρότερο από το κέρδος που δημιουργεί, αν ευνοεί τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι εχθρός έως και δήμιος της. Ο Σπύρος και ο Σπυράκος, εφόσον είναι φτωχοί καλούνται να τραβήξουν για τον Καιάδα αδιαμαρτύρητα -Είναι εμπόδιο στην “εθνική ανάπτυξη” και πλέον στην “εθνική άμυνα”
Ε δε θα φύγουμε αδιαμαρτύρητα! Η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπει σήμερα να μπούνε οι όροι για μία άλλη πραγματικότητα. Τα επιτεύγματα τους κάνουν εφικτά ίσα κοινωνικά δικαιώματα, ουσιαστικά και όχι τυπικά, για τους ΑμεΑ και τις οικογένειες τους, καθώς μπορούν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους. Προϋπόθεση αποτελεί αυτά τα επιτεύγματα να επιστρέφουν πίσω στους λαούς που τα δημιούργησαν, να αξιοποιούνται από τους ΑμεΑ... Και το κράτος που το αρνείται αυτό θα μας βρει μπροστά τους.
